तू फक्त माझं झाड माझ्यावरल उन काढ
मी तुझा तारा नाही मला बघून दिशा ठरव
मी तुझा वारा नाही भिरभिर माझ्यामध्ये हरव
उधाणलेला समुद्र असेन पण तुझा किनारा नसेन
लाटांवरती स्वार हो माझ्यावरून पार हो
तुझ्यामध्ये भिजून उभा तसाच उभा राहीन मग
तू मात्र चालत रहा तू मात्र पुढेच बघ
अशीच असते गोष्ट खरी असच असत खर जग
मला तुझा शेवट नाही अस कस म्हणू सांग
आठवण आठवण आठवण आठवणींची लांबच रांग
अशा कितीक गोष्टी आणि अशा कित्येक रांगा
असे कित्येक किनारे आणि अशा कित्येक बागा
मीच माझा तारा तरी मलाच माझी दिशा नाही
मीच माझा वारा आणि भिरभिरणारा पाचोळा हि
उधाणलेला समुद्र मी पण खरच किनारा म्हणजे काय
अजून आहेत माझ्या वरती कितीक ठसे कित्येक पाय
मी थकून थकून जातो पायाखालचा रस्ता होतो
वाटेत एखाद झाड भेटत सावली मधून अंगाला खेटत
पण पुढे प्रवास तसाच असतो एकच पक्षी उडता दिसतो
चोचीमध्ये गाण असत पंखावर उन नसत
फ़क़्त काळजावरल्या खुणा सांगत राहतात पुन्हा पुन्हा
ते फ़क़्त तुझं झाड तुझ्या वरल उन काढ
तू फ़क़्त माझा झाड माझ्यावारलं उन काढ
- सौमित्र (तरीही)
'बीज अंकुरे अंकुरे ओल्या मातीच्या कुशीत,
कसे रुजावे बियाणे माळरानी खडकात!
बिजा हवी निगराणी, हवी मायेची पाखर
लख्ख प्रकाश निर्मळ, त्यात कष्टाचा पाझर
हवी अंधारल्या राती, चंद्रकिरणांची साथ,
कसे रुजावे बियाणे माळरानी खडकात!
आकाशातून धरतीला
भेटण्या सख्या तो आला
सरं सरं कोसळती धारा
किती भेटीसं आतूर झाला.
नवी भेट हि दोन क्षितीजांची
श्रावण मासि अलगद जाहली
ऊन पावसी खेळ पाहुनी
धरती हि ती जणू लाज़ली.
पहा पहा वरुण ही भुलतो
धरणीचे लावण्य पाहूनी
सृष्टी हि सवागतात रमते
जणू हिरव्या गालिच्यांमधुनी.
इतुके निरागस प्रेम पाहुनी
नयनही गेले आज दिपुनी
असे अनोखे मिलन पाहुनी
त्रृप्त जाहले आज मी मनी.
असे अनोखे मिलन पाहूनी
त्रृप्त जाहले आज मी मनी.
-माधवी..
मन मोकाट मोकाट त्याले ठायी ठायी वाटा
जशा वार्यानं चालल्या पानावर्हल्यारे लाटा
मन लहरी लहरी त्याले हाती धरे कोन?
उंडारलं उंडारलं जसं वारा वाहादन
मन जह्यरी जह्यरी याचं न्यारं रे तंतर
आरे, इचू, साप बरा त्याले उतारे मंतर!
मन पाखरू पाखरू त्याची काय सांगू मात?
आता व्हतं भुईवर गेलं गेलं आभायात
मन चप्पय चप्पय त्याले नही जरा धीर
तठे व्हयीसनी ईज आलं आलं धर्तीवर
मन एवढं एवढं जसा खाकसचा दाना
मन केवढं केवढं? आभायात बी मायेना
देवा, कसं देलं मन आसं नही दुनियात!
आसा कसा रे तू योगी काय तुझी करामत!
देवा, आसं कसं मन? आसं कसं रे घडलं
कुठे जागेपनी तूले असं सपनं पडलं!
– बहिणाबाई चौधरी
